Dit weekend was ik voor het eerst van mijn leven in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
En hoe geweldig was dat!
Eerst was ik blij verrast toen ik in het veld waar we langs liepen een hert zagen staan, twee uur later moest ik moeite doen om in een willekeurige richting te kijken en géén hert te zien.
En als ik even geen hert zag dan hoorde ik de mannetjesherten wel burlen.
Het hele bos loeide, piepte en kraakte van de wellust.
Ik werd er blij van. Van die grote mooie zachte dieren zo dichtbij, in het wild!
Ik was in één klap helemaal uit mijn herfstdip.
Blij appte ik een vriend wat hertenfoto’s en hoe amaaaazing het hier wel niet was.
“Eigenlijk gewoon een grote kinderboerderij”, appte hij terug. “Je kunt daar niet geen herten zien.”
Nou moe.
Ik ben opgegroeid met dat je heel blij bent als er ooit ’s nachts een wild beest, hert, vos of wild zwijn, op een afstandje voor je auto langs springt.
Ik ging vroeger met mijn opa mee naar Nationaal Park De Hoge Veluwe, en als je dan mazzel had, en de wind stond in je gezicht en niet in je rug, en je was heel stil, dan zag je in de verte tegen de bosrand misschien wat herten of moeflons.
En hier waren ze overal!
De hele tijd!
Je kon ze nog net niet aanraken.
En ik besloot ter plekke me te blijven verwonderen over al die pracht en hier nog heel vaak te gaan wandelen.
Over Europa zouden we ons ook moeten blijven verwonderen
Want Europa is amazing.
Hoe cool is het dat 28 landen samen afspreken om samen te werken, en conflicten uit te praten, in plaats van naar de wapens te grijpen, zoals ze tot dan toe eeuwenlang deden?
Hoe geweldig is het dat we in de EU verder kunnen kijken dan ons eigen landsbelang?
Dat we solidair zijn met elkaar, maar dat we elkaar ook scherp houden bij financiële issues en als de democratie in een land als Polen of Hongarije op haar grondvesten davert.
Dat de EU grote bedrijven die denken dat ze ons van alles kunnen flikken met onze data en die het beïnvloeden van verkiezingen faciliteren, op hun vingers tikt.
Dat Europese bestuurders en ambtenaren óók niet altijd precies weten hoe het moet, maar hun uiterste best doen om issues als de vluchtelingencrises en klimaatverandering in samenwerking tussen alle landen aan te pakken.
En dat we een Europees parlement hebben dat die Europese bestuurders controleert.
Zeker, er gaan een aantal dingen slecht in de EU. Maar de basis van wat we al bereikt hebben is enorm goed.
Daar maken we een enorme denkfout
We lopen in de EU al jaren niet meer het grote risico dat een buurland ons aanvalt of de exporttarieven zo hoog maakt dat onze bedrijven failliet gaan. We maken de denkfout dat wat er niet goed gaat, een reden zou moeten zijn om de EU op te heffen.
Terwijl we de EU ook kunnen verbeteren, juist door te bespreken wat er niet goed gaat en wat er anders moet.
Maar in plaats daarvan gaan sommigen fanatiek roepen dat de EU moet verdwijnen omdat Europa alles voor ons verpest. Geheel negerend wat de EU ons allemaal opgeleverd heeft: samenwerking, vrede, veiligheid.
In deze vorm bestaat de EU zo’n 30 jaar. Kun je in zo’n korte tijd absolute perfectie verwachten? Ik denk van niet.
Neem de VS. De Amerikaanse grondwet dateert uit 1789 en kijk eens waar zij nu staan qua staatshoofd. De EU is nog maar heel jong en zou nu al geen verbeterslag meer mogen krijgen?
Alsof je Max Verstappen als peuter op een driewieler zet en verbaasd bent dat hij zo langzaam rijdt
Bron: Breekjaar
Met gefronste wenkbrauwen naar de EU kijken kan.
We kunnen ook kiezen ons te blijven verwonderen over wat de EU in korte tijd allemaal wél bereikt heeft. Uit liefde voor democratie, vrijheid, de medemens, whatever.
En dan te praten over wat er veel beter zou moeten. Daarmee neem je pessimisten die zeggen dat de EU in een existentiële crisis zit en misschien wel uiteenvalt de wind uit de zeilen.
De EU is geen club die we wel even kunnen afschaffen als iets niet perfect gaat, maar een slim en democratisch systeem op basis van verdagen en wetten, door ons Europeanen gemaakt.
We kunnen de EU beter maken: door in 2019 te gaan stemmen op een partij die onze standpunten vertegenwoordigt.
Door het gesprek te voeren over de imperfecties van de Europese samenwerking die we opgezet hebben.
En door ons te blijven verwonderen over wat we al wél bereikt hebben.
Met dank aan tweets van Anthony LaMesa en diverse columns van Caroline de Gruyter waaronder deze.
Lekker geschreven. Dankzij Trump en Poetin en Brexit is de EU volgens mij juist veel populairder, nu. Klopt dat niet?
Dat klopt wel, Kitty, we lezen nu veel meer over wat de EU doet, ironisch genoeg leverden de leugens vóór het Brexit-referendum een heleboel toegankelijke artikelen op die de EU uitleggen. Maar tegelijkertijd zie je dat er ook steeds meer tegenstand tegen de EU komt. Van onverschilligheid naar twee kampen die niet naar elkaar luisteren, het lijkt een beetje de trend van deze tijd. En voor de EU is dat onzin, want we schaffen de EU niet af en de EU zelf is niet iets dat ter discussie staat, net zoals we de Nederlandse staat niet afschaffen.
Caroline de Gruyter schrijft in dit blog dat ze uitnodigingen voor panels waar zij gevraagd wordt met een tegenstander van de EU in discussie te gaan nooit aanneemt, omdat dat niet de goede discussie is.
“Het hele bos loeide, piepte en kraakte van de wellust.” https://t.co/m1dra1UhSf @audrievv https://t.co/BkZSuMnLB8
RT @audrievv: Het hele bos loeide, piepte en kraakte van de wellust. Ja echt, een blogje over de EU.
Hertjes. Of: waarom je je moet blijven…
De uitspraak dat “Europa amazing is” kan ik me persoonlijk grotendeels in vinden. Toch wordt het vermoeden dat een substantiële groep Nederlanders zich juist niet verbonden voelt met Europa, steeds meer bevestigt. De uitslag van de Provinciale Statenverkiezingen in maart is een goed voorbeeld. Is het niet de PVV met “willen we meer of minder Europa?”, dan is het wel Forum voor Democratie, waar euroscepticisme zich grondvest. Waarom al die haat? Zijn we dan inderdaad vergeten wat de Europese Unie ons allemaal heeft opgeleverd. Als ik luister naar de verhalen uit de oorlog van mijn oma van 95, voel ik me bezwaard. Wat die generatie wel niet allemaal heeft meegemaakt. Sinds de Tweede wereldoorlog leven we al meer dan 70 jaar in vrede, iets bijzonders wat onder andere de Europese gemeenschap in stand heeft weten te houden, en zijn we ons daar nauwelijks van bewust.
Ook ik zet wel eens mijn vraagtekens bij bepaalde elementen van de Europese Unie. Het gevoel dat de EU op sommige vlakken optreedt als een soort ongewenste politieagent die een bedreiging vormt voor de nationale identiteit, heerst. Daarnaast voelt niet iedereen zich vertegenwoordigt in de EU. Maar mijn vraag is of dat überhaupt mogelijk is? Een probleem dat door Erik Oddvar Eriksen al werd aangehaald in zijn publicatie The Unfinished Democratization of Europe. Eriksen vraagt zich af of er democratie mogelijk is op een level voorbij de natiestaten. Zo geeft hij als oplossing, voor het democratic deficit waar de EU mee kampt, het creëren van een zogenaamde European Public Sphere waarin toegankelijk over politieke kwesties kan worden gedebatteerd. Volgens Eriksen is een zogenaamde Europese publieke sfeer noodzakelijk voor het inperken van het democratic deficit. Niet alleen een publieke sfeer, maar ook een Europese identiteit zou volgens hem noodzakelijk zijn. Hoe denkt u hier over? Is een zogenaamde “Europese identiteit” een mogelijke voorwaarde om euroscepticisme in te dammen en meer zekerheid te bieden voor de toekomst van de EU?
Kan de Unie de democratie waarborgen op het niveau van Europa, voorbij het level van de natiestaten. Is het, zoals Eriksen beweert, mogelijk een European Public Sphere te creëren, waardoor het democratic deficit wordt ingeperkt en mogelijk het euroscepticisme afneemt? Of zijn er geen oplossingen en zal er altijd kritiek blijven? Ik hoop in ieder geval dat niet alleen u en ik, maar ook de rest van Nederland zich weer gaat verwonderen over de verworvenheden van de Europese Unie. Dat niet alleen het belang van vrede, maar ook voordelen van de machtspositie van de EU (om bijvoorbeeld op te treden als stevige gesprekspartner tegenover China) worden erkend. Dat mensen in mei opnieuw gebruik maken van hun stemrecht en erkennen wat een voorrecht het is dat wij, Nederlanders, de mogelijkheid hebben om onze stem te laten horen. Ik ben van mening dat discussie over de “NEXIT” ons niet veel verder gaat brengen. Laten we omarmen wat we hebben bereikt, kritisch zijn en verder vooruitkijken dan de populisten. Make the European Union greater than it already is…?
RT @audrievv: Het hele bos loeide, piepte en kraakte van de wellust. https://t.co/btUFFybfRZ