The Europeanologist las EU@Amsterdam, een essaybundel over de Europese stad en schoot in de lach bij het laatste essay. Leve de stedelijke revolutie!
In EU@Amsterdam geven 50 auteurs, onder redactie van Virginie Mamadouh en Anne van Wageningen, hun visie op een bepaald aspect van de Europese stad. Zo lezen we essays over burgerschap, stedelijke knooppunten, creatieve steden, duurzame steden, stedelijke representatie en steden in netwerken van bestuur en beleid. Per thema zijn het er een stuk of tien.
Een aantal lessen:
De slimme stad moet geen topdown technologieoplossing zijn, maar een veelvormig organisme met een centrale rol voor de inwoners van die stad (vrij naar Frank Kresin Research Director Waag Society, in Hoofdstuk 22).
Stedenbanden hebben een suf imago maar kunnen toch, op een iets minder formele manier dan nationale diplomatie, een rol vervullen in het bij elkaar brengen van groepen burgers (vrij naar Virginie Mamadouh, universitair hoofddocent Politieke en Culturele Geografie aan de UvA, in Hoofdstuk 42).
Europese profilering is belangrijk voor steden, uit betrokkenheid, of uit zakelijk pragmatisme (vrij naar Claske Vos, postdoc onderzoeker bij Access Europe en docent aan de UvA in Hoofdstuk 41).
Alle steden hebben ambities op het gebied van beperking CO2-emissies en gebruik van duurzame energie, maar om die waar te maken zou de link moeten worden gelegd met bewonersinitiatieven, er hoeft maar één wijkgebonden energiesysteem werkelijkheid te worden om een doorbraak in energietransitie te forceren (naar Matthijs Hisschemöller, onderzoeker aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en de Vrije Universiteit Amsterdam).
Europa heeft relatief kleine steden vergeleken bij Amerika en Azië. Werd een stad de afgelopen eeuwen volgens Europese machthebbers te machtig, dan werd zij verwoest of werd haar macht ondergraven door het stichten van nieuwe steden. Europa moet dat niet langer doen en vooral samenwerken met de steeds grotere Europese steden, omdat daar wel eens de toekomst van het Europese project zou kunnen liggen (vrij naar Zef Hemel, hoogleraar UvA en parttime collega van jouw Europeanologist, in Hoofdstuk 14).
Het is een fijn boek om af en toe een essay of twee te lezen als geïnteresseerd bent in stedelijke ontwikkeling, Europa of diplomatie. Jouw Europeanologist schoot in de lach bij het allerlaatste hoofdstuk, door samensteller van het boek en universitair docent aan de UvA Anne van Wageningen. Het biedt een beeld van het jaar 2031: het jaar dat de stad de staat ophief. Op Europeanology schreven we al eerder dat het Europa van de toekomst een Europa van steden is. Van Wageningen gaat een fijn stapje verder:
De teerling is geworpen. Wat iedereen al zo lang verwachtte, is gebeurd. De gezamenlijke conventie van Europese burgemeesters van grote steden heeft verklaard dat vanaf nu alleen nog maar zaken wordt gedaan met de Europese Unie en met grote steden onderling. (…) Daarmee hebben de grote steden de eigen staten buiten spel gezet.
Wat daarna volgt is een schets van de stand van zaken in 2031, en te leuk om hier te verklappen. Een aanrader, dat boek!
