Ik had mijn fuck-you-laarsjes aan. Ze zijn roze, ze accenturen elegant de welving van mijn kuit en ze hebben killer heels. Ik stond op een podium te wachten terwijl de militaire top van Nederland binnendruppelde. In vol ornaat. Er pasten er honderd in de zaal. Die zou ik zo gaan toespreken. Ik ging ze bij de les houden. Ze zouden geen moment op hun telefoon kijken. Van binnen voelde ik me op z’n poezeligste vrouwst tegenover de overmacht aan testosteron en epaulettengekletter. Maar van buiten was ik een krachtige vrouw op geweldige laarzen. Ik kickte ass die middag.
De EU heeft ook fuck-you-laarzen nodig
Geen grote beloftes die voorlopig toch niet waargemaakt worden, geen bescheiden speeches. Want we hebben verdomme toch wel iets om trots op te zijn.
Nog nooit was het zó lang achtereen vrede op ons continent
De afgelopen 50 jaar, sinds de oprichting van de EU, zijn er in Europa nog maar weinig gewapende conflicten geweest: nul in EU-landen, en helemaal geen wereldoorlogen meer. Terwijl de 50 jaar daarvoor het nogal onrustig was.
De EU zorgt ervoor dat gesprekken tussen regeringsleiders regelmatig plaatsvinden. Dat EU-landen bij ruzie niet meteen naar wapens grijpen. Dat we samen sterk staan ten opzichte van landen buiten de EU. Als je één van ons aanvalt, val je de hele EU aan. Dat betekent dat Poetin niet zomaar de Baltische staten binnenvalt. Want die horen bij ons. En wij zijn met veel.
Nog nooit hebben wetenschappers uit verschillende landen beter samengewerkt
Zo zorgt de EU met een subsidiebudget van 3,6 miljard euro dat getalenteerde wetenschappers uit heel Europa samenwerken. Met elkaar, en met bedrijven. Bijvoorbeeld aan hersenonderzoek in het Human Brain Project, in een grootschalige samenwerking naar de toepassing van grafeen en aan het stimuleren van het verduurzamen van steden. Zelfs de Verenigde Staten hebben niet zo’n groot programma voor wetenschap.
Nog nooit hebben landen zó eensgezind gewerkt aan bestrijding van de klimaatverandering
Als het aan de EU ligt, zitten we over 3 jaar op 20% duurzame energie. En als we dat niet halen ligt dat aan de lidstaten zelf. In ieder geval is nu afgesproken dat in 2030 de uitstoot van broeikasgassen met 40% gedaald moet zijn.
De Europese interne markt is een sterk front tegen de rest van de wereld
Dat zou Nederland in z’n eentje nooit lukken. Maar met 500 miljoen consumenten kun je wel een statement maken tegen monopolievorming door Microsoft of Google.
Maar wat doen de Eurocommissarissen? Ze houden het veel te bescheiden
Commissievoorzitter Juncker houdt een State of the European Union-speech waar geen enkele authentieke bevlogenheid of retorische kracht in zit. Je gaat je afvragen of de EU wel speechwriters heeft. En vergelijk dat eens met Obama of zelfs met Poetin.
Ze laten zich piepelen door de staatshoofden van de lidstaten
Ze laten Mark Rutte of François Hollande er gewoon mee wegkomen: dat ze in Brussel vrolijk akkoord gaan met EU-beleid, en in hun eigen land hoofdschuddend zeggen dat ze álles geprobeerd hebben, maar dat het toch écht de schuld van Europa is.
Ze staan toe dat lidstaten gemaakte afspraken niet nakomen. Waarom is het het vluchtelingenprobleem zo enorm ingewikkeld geworden? De EU had een ambitieus plan ,maar de lidstaten konden het maar niet eens worden.
Die Eurocommissarissen lijken wel Nederlanders
Ze zijn voorzichtig, ze willen vooral niemand beledigen als dat belangen kan schaden en al polderend komen ze uiteindelijk uit op een futloos compromis. Hun credo: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En hou vooral géén meeslepende speeches.
Een uitzondering is de Nederlandse eurocommissaris Frans Timmermans. Hier houdt hij een speech op de dag na het Brexit-referendum, waarbij de emoties werkelijk uit zijn tenen komen:
Dus dat je het niet altijd even goed ziet, dat nut van de EU, dat ligt niet aan jou
Maar jammer is het wel.
Kan het niet anders?
Neurolinguist Elisabeth Wehling doet onderzoek naar het taalgebruik van politici. Ze analyseert wat woorden met ons doen, nog vóór we bedacht hebben of we het met ze eens zijn . We kiezen zelfs niet per se wat het beste voor ons is. De belangrijkste drive achter onze keuze is onze gut feeling.
Volgens Wehlings onderzoek heeft Trump zijn woorden tijdens zijn campagne voor het Amerikaanse presidentschap voortdurend heel slim gekozen. Omdat zijn campagne-team hem aanraadde: Just be you, Donald, zou je kunnen denken dat hij spontaan zei wat er in hem opkwam. Maar elk statement verwoordde hij heel doordacht. Trump gebruikt bijna alleen maar basic level cognition woorden, ontdekte Wehling. Dat zijn woorden die we als kind als eerste leren. Hij zegt niet: we zullen de migratie uit Mexico beperken, maar hij zegt: we bouwen een muur. Dan zie je, of je het er nou mee eens bent of niet, meteen een muur voor je. Bovendien scoort Trump, júist omdat hij veel idiote dingen zegt, punten op authenticiteit. En dat is wat mensen het meest overtuigt. ‘Trump is een rare herrieschopper, maar wel een authentieke rare herrieschopper’, zegt Wehling.
Oké, maar dat is Amerika. Wat moet de EU daar nou mee?
Ik denk dat we er wat van kunnen leren. Op het taalgebruik kom ik zo. Allereerst zijn er twee uitgangspunten nodig:
- De Eurocommissarissen moeten het niet langer pikken dat de regeringsleiders van de lidstaten afspraken niet nakomen
- Regeringsleiders van lidstaten moeten eindelijk eens aan hun landgenoten vertellen wat hun land aan de EU heeft.
En de taal die ze daarvoor kiezen? Wat dacht je van:
- EU-lidstaten pakken samen klimaatverandering aan: we stappen met zijn allen over op duurzame energie?
- EU-wetenschappers ontcijferen samen hoe onze hersenen werken?
- De EU zorgt dat Mark Zuckerberg niet zomaar kan doen wat ‘ie wil met jouw foto’s? En dat ze in de slipstream meteen ook even regelen dat vrouwentepels gewoon weer op Facebook te zien zijn?
Dus als je mij vraagt: kan de EU beter?
Dan zeg ik: ja. Aantrekken die fuck-you-boots en er eens goed voor gaan staan. En duidelijk maken wat de EU voor mij en voor jou persoonlijk doet. In gewone taal. Want als Eurocommissarissen en regeringsleiders al niet uitstralen waar Europa voor staat, hoe kunnen 500 miljoen Europeanen er dan in geloven?
Eindelijk een lekker blog over de EU. Helaas ben ik, als ex- EU voorstander nog niet overtuigd. Klare taal helpt vaak, en in het geval van Europa zelfs een boel vaak, maar ik geloof de inhoud niet meer.
Europa helpt ons allen aan een duurzame planeet?
Bullshit.
Europa tippelt aan de leiband van het bedrijfsleven, voortgetrokken door lobbisten.
Europa’s aanpak van de vluchtelingencrisis is, voor mijn gevoel, de grafsteen op haar bestaansrecht. Helaas.
Dus eens met je blog, het zit ‘m deels in de fuck-me pumps attitude, maar daaronder zou een goed karakter moeten zitten, geen slap karakter.
Ha Evelien, dank voor je reactie.
In een paar zinnen kan ik nog geen volledig antwoord geven op jouw punten, maar ik kom er op terug in komende blogs. Met achterliggende bronnen.
1. Duurzame *planeet* is wat veel, maar ik zal binnenkort laten zien dat de EU behoorlijk duurzame ambities heeft voor ons continent en dat vaak de lidstaten er gepusht door het bedrijfsleven er een potje van maken.
2. Vluchtelingencrisis. Dat gaat dramatisch slecht ja, daar word ik ook erg verdrietig om. Ik zal (en dat vraagt om wat uitgebreidere research) laten zien hoe dat gelopen is de afgelopen jaren, en wat er beter/slechter gegaan zou zijn als we helemaal geen EU hadden.
Onderliggend: de vraag is of je de EU zelf zo’n slap karakter heeft of dat de slappe uitstraling aan iets anders ligt, en wat we dáár aan zouden kunnen doen.
Een duurzame planeet is wat veel? Ha! Wij ZIJN die planeet. Afijn, Europa komt er nog wel achter, en wij ook.
Sterk blog!